Apabila nilai matawang Ringgit begitu rendah seperti sekarang, ada pihak yang ini bagus untuk tarik pelancong asing. Hujah ni betul tapi hanya setakat itu saja. Sebagai strategi besar ekonomi, ia tak ada makna. Ringgit lemah hanya ada makna jika semua rakyat Malaysia cari makan secara langsung dalam industri pelancongan.
Cuma yang lebih merencatkan minda bila ada orang politik yang ajar kononnya kemasukan pelancong asing akan naikkan nilai Ringgit!
Perdagangan rentas sempadan umumnya dibayar melalui sama ada 4 cara utama:
1) Local Currency Pricing (LCP).
Penjual Malaysia kenakan bayaran kepada pelanggan dalam matawang pelanggan.
Contohnya, Chong jual telur ayam kepada kedai di Singapura. Kedai tu bayar dalam matawang negaranya, Dollar Singapore.
2) Dominant Currency Pricing (DCP).
Penjual Malaysia kenakan bayaran kepada pelanggan dalam matawang negara ketiga. Misalnya, Chong jual sarung tangan getah kepada pemborong Jepun dalam matawang Amerika Syarikat, dollar US. Di sini, matawang negara penjual mahupun pembeli tidak terpakai.
3) Supra Currency.
Penjual kenakan bayaran kepada pelanggan dalam matawang serantau.
Contohnya, Meor seorang usahawan memasang basikal Malaysia beli alat ganti basikal daripada Luigi iaitu peniaga Itali. Meor kena bayar dalam EURO, iaitu matawang rantau Eropah, bukan matawang Itali.
4) Producers Currency Pricing (PCP).
Pak Ali seorang pembuat wau tradisional menjual wau kepada David, yang tinggal di Britain. Sebab Pak Ali tak boleh buka akaun dollar, dia terpaksa kenakan bayaran kepada David dalam matawang penjual, iaitu Ringgit.
Supra Currency memang tak terpakai di Malaysia sebab tiada matawang serantau di Asia mahupun ASEAN.
Secara “common sense”, LCP merugikan negara sebab kita beli matawang asing jual matawang Ringgit. Begitu juga dengan DCP yang mana kita beli Dollar US, jual Ringgit.
Yang manfaatkan negara mungkin PCP.
Ada orang politik yang suruh kita semua export, jual kepada luar negara, kononnya ia naikkan Ringgit.
Masalah no. 1, untuk terima bayaran dalam Ringgit (PCP), bank di negara pelanggan mesti simpan Ringgit yang mencukupi. No. 2, untuk terima eksport dalam dollar pula, peniaga tempatan mesti boleh buka akaun dollar di bank tempatan. Bank tempatan (LOB) tak akan benarkan banyak peniaga tempatan buka akaun dollar. Jadi PCP hampir mustahil berlaku.
Tapi, orang politik kata Ringgit lemah tarik pelancong asing. Kalau ini, dalam keadaan ini saja, PCP terpakai. Sebab orang asing terpaksa bayar Ringgit untuk semua belian dalam Malaysia. Jadi semakin ramai pelancong asing masuk, semakin banyak Ringgit dibeli.
Saya nak cakap yang tak kira berapa banyak Ringgit dibeli di pengurup wang, ia tak menaikkan Ringgit tapi itu dalam tulisan lain.
Saya hanya nak cakap pasal Circular Arguments Fallacy iaitu satu bentuk kecacatan logik.
Menarik pelancong asing ni dipanggil sebagai sektor pelancongan In-Bound. Untuk menggalakkan pelancongan in bound, kerajaan mesti berbelanja besar untuk promosi dan iklan. Masalahnya, kalau nak tarik pelancong Taiwan, China, Singapura, kerajaan kena belanja iklan promosi di China, Taiwan, Singapura.
Bayaran untuk promosi iklan tadi mesti dibayar dalam matawang China, Taiwan, Singapura.
Maknanya, kerajaan untuk berbelanja promosi iklan di luar negara, Ringgit mesti dijual untuk dapatkan matawang asing supaya belanja promosi iklan di negara sasaran dapat dibuat.
Maknanya, walaupun pelancong asing nanti beli Ringgit di sini, tapi kerajaan juga terpaksa jual Ringgit di sana sini untuk belanja promosi iklan di negara asal pelancong tadi.
Jadi, pi mai pi mai tang tu. Pelancongan in bound ni dah jadi Circular Arguments Fallacy.
Hezri Sardi
Hezri Sardi 